‘Tascha, houd je hart zacht’, kreeg Natascha van Weezel van haar vader Max te horen, als ze het moeilijk had. ‘Hoe houd je je hart zacht? – Een pleidooi voor het radicale midden in tijden van oorlog’ is de titel van het essay dat zij in oktober uitbracht. Natascha van Weezel is afkomstig uit een Joodse familie, die zoals elke Joodse familie in de Holocaust vele mensen verloren heeft. Als opgroeiende tiener wist ze niet hoe ze haar Joods zijn vorm wilde geven in haar leven. Later koos zij bewust voor een zichtbaar joodse identiteit en van daaruit voor een dialoogproject met Amsterdamse jongeren, moslims en Joden. Ze geeft les op ROC’s over Jodendom, hoort complottheorieën aan en het lukt om met jongeren in gesprek te komen.
Op 7 oktober 2023 is zij moeder met een baby. Vanaf de eerste dag van de oorlog leest ze al het nieuws. Over de afschuwelijke aanval van Hamas op het popfestival en op de kibboetsen. Over de afschuwelijk Gaza-oorlog met de tienduizenden burger- en kinderslachtoffers, die duurt tot vandaag. Natascha van Weezel roept in haar boek mensen op om elkaar vast te houden, en voor het ‘radicale midden’ te kiezen. Om radicaal te kiezen voor niet één kant, maar om alle perspectieven te willen zien. En je in te willen leven in de vele verschillende verhalen van eindeloos lijden. Ze schrijft over de vele mensen die het ‘stille midden’ heten, maar juist zeer betrokken zijn bij alles wat er gebeurt. Mensen die denken aan zowel de burgers in Gaza als de slachtoffers van Hamas. Mensen die accepteren dat er verschillende perspectieven zijn. Mensen die weten dat luisteren minstens zo belangrijk is als praten. En die geloven in de kracht van empathie. Natascha van Weezel roept op tot ‘nuance’: voor haar is dat: radicaal kiezen om elkaar vast te houden. Dat is niet laf, dat is juist dapper.
De prijs die zij daarvoor betaalt is hoog. Een Joodse kennis noemt haar ‘landverraadster’, een vroegere dialoogvriendin noemt Natascha’s familie in Israël ‘oorlogsmisdadigers’ met als enige reden dat ze daar wonen. Online krijgt ze voortdurend scheldpartijen over zich heen, ze ontvangt bedreigingen, ook over haar zoontje, en mag alleen nog met beveiliging naar lezingen.
In de afgelopen weken heb ik zelf gemerkt hoezeer binnen de Capelse kerken verschillend gedacht wordt over de Israël/Gaza-oorlog. Van harte hoop ik dat er ook in onze kerken een dapper ‘midden’ is, van mensen die zich zeer betrokken weten bij het lijden van alle slachtoffers. Mensen die accepteren dat er verschillende perspectieven naast elkaar bestaan, en erkennen dat de werkelijkheid in het Midden Oosten en in Nederland complex is. Mensen die weigeren om zich tegen elkaar uit te laten spelen in polarisatie. Mensen die God blijven bidden om vrede. Mensen die blijven zoeken naar wat vrede vraagt, om te beginnen onder ons. Mensen die open en respectvol elkaar vragen blijven stellen en met elkaar blijven spreken. Mensen die koste wat het kost hun hart zacht houden.
Ds. Ilse Hogeweg