Inmiddels is de periode van Advent al een aantal dagen onderweg. Het nieuwe kerkelijke jaar is begonnen en wij zijn op weg naar Kerst. We bereiden ons voor op dit decemberfeest. En voorbereiden roept al snel de associatie op van ‘werk aan de winkel’, flinke to-do-lijsten thuis en in de kerk om van Kerst een goed feest te maken. Wat moet er allemaal nog af voordat de kerstvakantie ook echt kan beginnen? Waar wordt Kerst gevierd, met wie en wat moet daar allemaal voor worden ingeslagen? Welke activiteiten zijn er allemaal en aan welke daarvan wil/ ‘moet’ ik meedoen? Wie is er beschikbaar voor de vele vrijwilligerstaken in de kerk, juist ook in deze periode? Of, hoe kom ik deze periode door als de eenzaamheid des te meer voelbaar is? Vragen die voor onrust en drukte kunnen zorgen. En hebben we die zelf niet, dan doen reclames wel hun uiterste best om ons het gevoel te geven dat we meer moeten kopen en harder moeten rennen om er een fantastisch kerstfeest van te maken.
Temidden daarvan laat ik hier de tekst ‘In rust en inkeer ligt jullie redding…’ klinken. Een tekst uit het Bijbelboek Jesaja. Het volk Israël bevindt zich in een situatie van dreiging door vijanden om hen heen. En begrijpelijkerwijs zoeken zij naar manieren om uit deze dreiging te komen. Bijvoorbeeld door het sluiten van bondgenootschappen met andere volken. Maar niet hún plannen en hún eigen kracht gaan voor redding zorgen, laat God via Jesaja weten. Rust en inkeer zullen dat wel doen. En dat lijkt een opmerkelijke oproep. Achterover leunen en niets doen dan maar? Lukt dat wanneer er dreiging is? Als er sprake is van grote onrust in je leven of er staat een boel te gebeuren? Wat brengt het dan om te rusten en tot inkeer te komen? Iets dat passiever klinkt dan dat het daadwerkelijk is. Het vraagt juist heel actief een keuze om, tegen alle dreiging, drukte en onrust in, een pas op de plaats te maken en naar binnen te keren.
Persoonlijk merk ik dat ik de periode van Advent steeds eerder wil beginnen. Niet om zo snel mogelijk de lichtjes op te hangen, maar om samen met het natuurlijke toenemende donker, te verstillen. Het duister op te merken, in deze wereld en in ons eigen leven. Daarbij stil te staan en het daarmee uit te houden. En tegelijk daar doorheen – of juist te meer daarom – uit te zien naar het licht van Jezus’ komst. Die ooit kwam als baby, op zoveel manieren aanwezig is in ons leven van alledag en uiteindelijk weer komt om een onvoorstelbare volledige vrede te brengen. Dat maakt Advent tot een periode van herinneren en verwachten.
Tish Warren schrijft in haar boek ‘Advent. Een tijd van hoop’ over rust en inkeer: ‘De oproep tot bekering is geen oproep om je druk te maken, om meer goede werken te proppen in een toch al overvolle agenda, om nog beter je best te doen. Het is een oproep om een stap terug te doen en op te letten. Niet om jezelf te herscheppen, maar om herschapen te worden. Voldoende vertragen om je door God te laten veranderen.’
Maak deze periode ruimte voor rust en inkeer, ruimte om op andere gedachten te kunnen komen. Gedachten van heil en vrede, door Jezus de Vredevorst.
‘Groot is zijn heerschappij, aan de vrede zal geen einde komen!’ (Jesaja 9:6a)
Heleen Molenaar