Henri Nouwen, een katholiek priester, heeft een boekje geschreven met 365 Meditaties, een voor elke dag van het jaar. We delen enkele van zijn meditaties:
Waar hoor ik thuis
Hier is de vraag aan de orde: ‘Waar hoor ik thuis? Bij God of in de wereld?’ Veel van mijn dagelijkse bezigheden wekken de suggestie dat ik meer bij de wereld hoor dan bij God. Een kritische opmerking maakt me kwaad en als ik me ook maar even gepasseerd voel, raak ik ontmoedigd. Als me lof wordt toegezwaaid, dan montert me dat meteen op. Een beetje succes maakt me opgetogen. Er is maar weinig nodig om me op te beuren of neerslachtig te maken. Vaak lijk ik op een bootje op de oceaan, helemaal overgeleverd aan de willekeur van de golven. De tijd en energie die ik besteed aan het bewaren van mijn evenwicht, zodat ik niet overboord sla en verdrink, maken duidelijk dat mijn leven in de eerste plaats een strijd is om te overleven. Mijn leven lijkt wel een heilige oorlog, gebaseerd op het vooroordeel dat de wereld mijn hele doen en laten bepaalt. Het lijkt er bijna op, alsof ik mijzelf en de wereld wil bewijzen dat ik Gods liefde niet nodig heb, dat ik mijzelf wel weet te redden, dat ik volledig baas in eigen leven kan zijn. – uit: ‘Eindelijk thuis’
Het is maar hoe je ernaar kijkt
Het betekent een grote ommekeer in ons leven als we gaan inzien en geloven dat al die onverwachte gebeurtenissen geen storend oponthoud vormen voor onze plannen, maar dat zij de manier zijn waarop God ons hart kneedt en voorbereidt op zijn terugkeer. De grote verleiders die op de loer liggen, zijn onverschilligheid en bitterheid. Als onze mooie plannen in de war worden gestuurd door slecht weer, onze goed geplande carrière door pech of ziekte, onze gemoedsrust door innerlijke spanningen, onze hoop op vrede door weer een oorlog, ons verlangen naar een stabiele regering door een voortdurende aflossing van de wacht en ons verlangen naar onsterfelijkheid door de harde realiteit van de dood, komen we in de verleiding ons over te geven aan een verlammende onverschilligheid of om van ons af te slaan met een allesvernietigende bitterheid. Maar wanneer we gaan geloven dat geduld onze verwachting sterker maakt, kan ons ongeluk een opdracht worden. Worden onze verwondingen een oproep om anderen beter te begrijpen en ons verdriet een plek waar vreugde geboren wordt. – uit ‘Even alleen’
Gebed
Lieve God, ik wil zoveel. Ik verlang zoveel. Ik verwacht zoveel. Sommige dingen zullen goed komen, veel andere dingen misschien niet. Maar of ik nu tevreden ben of teleurgesteld, ik vertrouw op U. Ik weet dat U mij nooit alleen zult laten en zult doen wat U beloofd hebt. Ook als de dingen niet gaan zoals ik wil. Ik weet dat ze gaan zoals U het wilt en dat uiteindelijk Uw manier voor mij de beste is.
Versterk mijn vertrouwen, Heer, vooral als mijn wensen niet allemaal vervuld worden. Help me niet te vergeten dat Uw naam liefde is. – uit: ‘Met open handen’
Joukje van der Kaaden